Contrasten in Cambodja

Dat bijhouden van een blog is nog knap lastig tijdens het reizen. Doet me trouwens denken aan een geestig artikel van De Speld:
http://www.speld.nl/2014/05/09/rosalie-23-verrijkt-vrienden-met-reisblog/
Voor ik verval in het plaatsen van foto's met cocosnoot en rietje; voor nu een klein verslag over 3 weken Cambodja.

Vanuit Don Det (4000 Islands) in Laos zijn we in longtail boot en vooroorlogse bus (in mijn agenda staat: kapotte airco, kapotte stoelen, geen beenruimte) naar de grens gebracht. Het oversteken van een grens in Azie is een verhaal apart. Ook deze keer moeten we ons paspoort, met hierin 30 dollar, afgeven aan een complete vreemdeling. We worden afgezet in niemandsland en gaan zitten bij het enige restaurantje (een gevalletje houten palen en golfplaten). We bereiden ons voor op 3 uur wachten en pakken ons kaartspel erbij. Ondanks de ambiance heb ik hier wel de beste mangoshake EVER gedronken!

Laat ik het zo zeggen; 15 uur verder waren we in de hoofdstad van Cambodja, Phnom Penh. Ik zou bijna gaan wennen aan afstanden en tijden als deze. De tussenstop in Cambodja was niet veel geciviliseerder; vitrines vol geplukte kippen, links en rechts een hoopje vuilvebranding en de toiletten (gaten!) bevinden zich rechts van de varkensstal. In samenwerking met wat diazepam leer ik me iets minder op te winden over busritten als deze. Plus, it kind of adds to the experience.

Phnom Penh is een fijne stad. Overzichtelijk, 'modern' en na Laos hebben we onszelf een week in een hotelkamer cadeau gedaan. Ook onze Amsterdamse gang is terug van weggeweest. We zijn na een biosloos-Laos toe aan wat Hollywood geweld. De bestuuder kijkt bezorgd naar zijn Tuktuk als we er na heel wat gepuzzel met zijn 5'en inzitten. De bioscoop bevindt zich in een luxe shoppingmall. Een overdaad aan Chanel, Louis en Rolex schitteren je tegemoet. Welke Cambodjaan kan dit in godesnaam betalen? Inderdaad geen enkele; een enorm lege en welderige bedoeling. Contrasten die, blijkt later, continu terugkomen in Cambodja.

We blijven een week in Phnom Penh. We vinden een club die Europees aandoet en zowaar een zaal waar deephouse wordt gedraaid! Een welkome bijkomstigheid na avonden Gangnam Style. Onbelemmerd feesten zat er daarentegen niet in. In elke hoek en aan elke tafel stond een beveiliger die het feestgedruis nauwlettend in de gaten hield. Krom, want de club stond vol oude takken op zoek naar een makkelijk Aziatisch meisje. Bah!

Naast onbezorgde avonden is Phnom Penh ook de stad van de Killing Fields en het S-21 museum. Het museum bezochten we met een vrouwelijke gids die het Pol Pot en Rode Khmer regime van dichtbij heeft meegemaakt. Ik werd bijna misselijk van haar benen vol littekens, oud bloed op de vloeren van het S21 schoolgebouw en de portretfoto's van alle gevangen. De Rode Khmer (de militaire tak van de communistische partij) heeft tussen '75 en '79 zo'n 2 miljoen mensen vermoord. Pol Pot, de leider, liet intellectuelen en intelligente mensen (alleen al door het dragen van een bril) opsluiten en martelen in een schoolgebouw, S-21.

Onze motorbikedrivers van de dag brachten ons vervolgens naar de Killing Fields. Hier werden de gevangen, na een martelsessie in S-21, afgeleverd en omgebracht. Kogels waren te duur, dus moest de Khmer Rouge creatief zijn. De lucht was strakblauw en de bomen op de velden waren in volle bloei. Hoe kunnen hier zulke gruwelheden hebben plaatsgevonden? Tot de audiotour je vertelt dat het omheinde grasveld voor je neus een massagraf is en je in het zanderige pad een tand ziet liggen. Het eeuwige happy hour in ons hotel was een welkome afleiding. Het Cambodjaanse personeel is na dag 1 al onze beste vriend. Wat een hartelijke en vriendelijke mensen! Onvoorstelbaar na al die narigheid.

Op naar Siem Reap, in het Westen van Cambodja. We worden achterin naast twee dikke Aziaten (ja, ze bestaan!) geplaatst. Ik ben al chagrijnig van de hitte en mijn te zware backpack die ondertussen de 17 kilo aantikt. Merel maakt de chauffeur wijs dat onze benen echt te lang zijn en we andere plaatsen moeten hebben. Zowaar! Zonder gemor verplaatsen twee Japanners en krijgen we 2 plekken voorin het busje. Tijdens de tussenstop slurpen we noodles naar binnen en valt de elektriciteit tot 2 keer toe uit. Het wordt bijna sfeervol als iedereen met zijn telefoon bijschijnt.

De eigenaar van ons guesthouse in Siem Reap is enorm amicaal en we voelen ons direct thuis. 'Mr Lucky', de receptionist/kok/schboonmaker maakt nog snel wat te eten voor ons. De volgende ochtend, 05.30 - niet te zuinig, staat onze Tuktuk driver klaar om ons naar Angkor Wat te brengen. Angkor is een gebied vol tempels en ruines van oude steden en staat op de UNESCO werelderfgoedlijst. Niet voor niets, bij zonsopgang is het uitzicht schitterend. Onze gids wist een plekje zonder horden Duitsers en Russen, en met uitzicht op de tempel aten we ons ontbijt.

De gids brengt ons mee naar de 3 grootste tempels; Angkor Wat, Angkor Thom en Bayon. Laatstegenoemde is bekend van Tomb Raider met zijn bovengrondse wortels en muren vol mos. De gids heeft er een handje van mij om de haverklap te laten schrikken. Hij neemt ons mee naar een donkere gang van de tempel waar tientallen vleermuizen boven ons hoofd scheren. Stiekem even die Lara Croft pose.

Onze gids is 25 jaar en ontdekt al snel dat we meer geinteresseerd zijn in het leven van een jongere in Cambodja dan in de hierogliefen in de tempels. Hij vertelt ons over zijn 8 broers en zussen waarmee hij jaren in de miezerige hut van zijn oma heeft geleefd. Zijn vader heeft zich, na een been te hebben verloren in de oorlog, levensmoe teruggetrokken in de jungle. Vaak werd hij gewekt door de aanwezigheid van slangen en ratten (dit zijn GEEN bosmuisjes). Hij wilde werken om het gezin te onderhouden maar zijn oma hamerde erop dat hij ging studeren. Momenteel heeft hij er 2 jaar universiteit op zitten. Na elk studiejaar moet hij hard werken om zijn volgende studiejaar te kunnen betalen. Hij is de corruptie in Cambodja meer dan zat en hij ergert zich dat men hier niet iets aan doet. Het begint wel te leven onder de jongere generatie; vooral de studenten. Het lijkt erop alsof de oudere generatie genoeg shit heeft meegemaakt en zich erbij neer heeft gelegd. Ook Facebook wordt nu groter, en jongeren beginnen te praten met elkaar over de huidige situatie. Dit klinkt als vooruitgang, ware het niet dat de Khmer Rouge nog steeds aan de leiding is. Zo hebben zij er een paar maanden geleden voor gezorgd dat de stroom uitviel tijdens de uitslag van de verkiezingen, en last minute de getalletjes en tabellen hebben aangepast (een afgezant van de VN schitterde door afwezigheid). De Cambodjanen still have a long way to go, maar ik ben blij te horen dat de jongeren niet stilzitten.

Die avond nodigen de eigenaar van ons guesthouse en Mr. Lucky ons uit voor een uitgebreid maal met de familie en de werknemers. Hilarisch! Ik durf geen hap van geen enkel bord te nemen, maar Merel propt moedig een gefrituurd kuikentje naar binnen. De mannen openen biertje na biertje en de gesprekken zijn in krom engels en chaotische handgebaren. Ze beginnen nummers van Celine Dion (My heart will go on is favoriet) en Lionel Richie (Hello) te zingen. Ondertussen worden eendenembryo's naar binnen geslurpt, wordt er met open mond gesmakt en krijg ik een knipoog van de broer van de eigenaar. Wat een hysterie, maar buitengewoon gezellig!

De hysterie en alcohol komen mijn keel uit, en ik ga 6 dagen in 'retreat' bij Ankor Bodhi Tree. Er zijn hardcore retreats; zoals bij de monniken waar je 10 dagen niet mag spreken, lezen, muziek luisteren enkel mediteren. Uiteraard heb ik gekozen voor een iets softer variant. We mochten alles doen, en er was zelfs een televisie met DVD speler! De dagen begonnen om 06.30 met een uur yoga. Het ontbijt was om 08.00 en werd gevolg met 1,5 uur stretchen. Ik ben motorisch gestoord en ben niet de meest flexibele, maar na een stretch-sessie kon ik met alle gemak met gestrekte benen mijn handpalmen op de grond leggen. Per dag kregen we 4 uur vrije tijd waarin we vaak een zwembad in de buurt opzochten. En nee, hier ben ik niet in de verleiding gekomen voor een cocktail. Pinky promise! In de namiddag werd er gemediteerd. Knap lastig! Ik had moeite met stilzitten en mijn benen vielen continu in slaap. Leraar Bob zette me tegen een muur en ik mocht me niet bezighouden met slapende benen. Ik moest vooral nergens aan denken en 'het gat tussen 2 gedachtes vergroten' (wat?). Denk vooral niet aan een roze olifant. Voor het avondeten wederom yoga en voor het slapengaan een uur mediteren. Deze sessie werd gegeven door een man uit India die, als hij over je ademhaling sprak niet 'breath' zei maar 'bread'. De rest van het klasje was vrij serieus, en het was maar goed dat ik niemand had om op dat moment mee in lachen uit te barsten. Hold your bread!

Al met al was het een toffe ervaring. Ik was nooit zo van de yoga en het mediteren, maar wie weet pak ik het weer op in Amsterdam. Rustig worden is voor mij een hele opgave waar ik best wat hulp bij kan gebruiken. Dan kan ik direct werken aan mijn 'body awareness' want volgens leraar Bob moet daar nog flink aan gesleuteld worden. Wat nou beide armen in tegengestelde richting zwaaien terwijl je op 1 been staat?

Merel ontmoet ik na een week in Koh Rong, een eiland vlakbij Sihanoukville aan de kust van Cambodja. Zij had alles behalve stilgezeten en een uur na aankomst zaten we aan een mojito. Daaag Zen-modus! Koh Rong wordt more or less gerund door backpackers die zijn blijven plakken. Het barpersoneel krijgt geen loon maar onderdak, eten en een zak wiet. Ik vroeg me al af waarom mijn bestelling zo lang op zich liet wachten.

De charme van Koh Rong, haar primitiviteit, is ook een keerzijde. Om bij onze kamer te komen moesten we over een rij planken die zich wankelend boven het open riool bevonden. De kamer zelf had een paar uur per dag elektriciteit en water - douchen en met je kop voor de ventilator hangen moest dus goed getimed worden. Maar het water was transparant blauw, de stranden wit en het land was bevolkt met mede-backpackers. Met een bups mensen zijn we gaan snorkelen langs het rif. Net toen ik een school zebravissen spotte, en ietwat was afgedreven, trok er een dik wolkendek over met grootse bliksem. We wilden direct rechtsomkeer maken naar de boot. De storm maakte het pikkedonker maar maakte daardoor het lichtgevende plankton in het water een stuk zichtbaarder. Uitgelaten ben ik gaan zwemmen om zoveel mogelijk plankton te doen oplichten (gestresst plankton gaat oplichten). Het feit dat ik me in het water bevond tijdens een flinke portie onweer was ik accuut vergeten.

Onze weken in Cambodja eindigde in het kustplaatsje Sihanoukville. Hier verbleven wij in Don Bosco - een hotel van de plaatselijke Hotelschool. Om de haverklap werd er op onze deur geklopt voor een huiswerkopdracht. Onze kamer was brandschoon aangezien de meeste opdrachten bestonden uit het vegen/schrobben/stoffen van onze kamer. Terwijl de leraar stond toe te kijken met een checklist begon de leerling zenuwachtig te stoffen en wist overduidelijk niet wat hij met twee blanke reuzen aanmoest. Bijna aandoenlijk. Then again, voor 25 dollar bevonden wij ons mooi in op-en-top luxe waar vanuit elke hoek breed naar ons werd gelachen. Welkome luxe, na rattekak en rioolen. Ik ben geen prinsesje, maar airco, handdoeken gevouwen als zwanen en 60 televisiekanalen zijn op zijn tijd gewoon fijn.

Sihanoukville heeft meerdere stranden. 's Avonds kan er ordinair gefeest worden bij Serendipity Beach. Waar je, als je het goed uitstippelt, van happyhour naar happyhour kunt hoppen. Overdag is Otres Beach onze vaste stek. Samen met Robinson (ontmoet tijdens het snorkelen en omgedoopt tot Robinson omdat hij niet ophield over zijn droom te leven in het wild met enkel een hangmat). Als ik ergens per ongeluk kon blijven hangen zou het daar zijn. Wie had gedacht dat Cambodja stranden kon hebben als deze? Elke zaterdag is er een hippe markt die niet onderdoet voor Amsterdamse begrippen. Het strand loopt nog niet vol met Russen en de drankprijzen zijn el cheapo. Als je niet beter zou weten zou Otres Beach doorkunnen als Ibiza. We springen bij Robinson achterop en na enkele meters van het strand beginnen de golfplaten hutjes. Toch iets minder Ibiza-like. Het avondeten wordt precies op dat moment geslacht en een berg plastic flesjes worden zonder gemor langs de kant van de weg verbrand. En dat met strakke witte strandbedden en eindeloze cocktails een paar meter verderop. Op de grote weg staat politie te wachten op een volgende toerist zonder helm om hem mee te nemen naar het bureau. Of op een handjevol riel. Want alle problemen kunnen worden opgelost met een paar duizend riel.

Cambodja was top. Wat een vriendelijk volk en ik ben verbaasd hoe ze dealen met een geschiedenis vol oorlogen en alle corruptie die momenteel gaande is.

Over welgeteld 9 dagen terug naar Nederland - nog even niet aan denken en als een dolle genieten. Tot snel vriendjes, vriendinnetjes en familie!

Roos