Typisch Thais

Momenteel bevinden we ons in de hoofdstad van Laos, Vientiane. Verwachtingsvol liepen we de stad door op zoek naar shoppingmalls en bioscoopcomplexen. Niets bleek minder waar. Reality check, we zijn in LAOS - een van de armste landen ter werel waar een gemiddeld maandsalaris neerkomt op zo'n 40 euro. Geen H&M's, wel zwerfhonden met 3 poten en zichtbaar veel vlooien.

Terug naar Thailand, waar we binnen 4 weken van het Zuiden naar het Noorden zijn gereisd. Geen shoppingmall betekent veel tijd voor reflectie en dus ben ik een lijstje bij gaan houden van opvallendheden. Te beginnen met de Gekke Thai.

- Thailand het land van de Glimlach? Als ik uiteindelijk akkoord ga met een veel te hoog bod voor een rammelige TukTuk rit; dan wordt er pas gelachen. Een westers voorkomen en ditto portemonnee maakt ze instant vrolijk. Buiten de toeristische oorden is een gemeende glimlach gelukkig nog niet verdwenen.

- Me no speak English. De Engelse taal blijft een lastige puntje voor de Thai, maar des te hysterischer. Na 4 weken Thailand leren we dat het overnemen van het brakke Engels de gesprekken een stuk makkelijker maakt, helemaal als we de 'R' daarbij vervangen voor een 'L'. Als we de taxichauffeur vragen om ons naar de Liver te brengen, begrijpt hij ons pas.

- Het land loopt vol zwerfhonden en -katten met vrij lage aaibaarheidsfactor. Een groot deel mist een stel ledematen en hinkelen de stad door. Rond zonsondergang verzamelt de roedel zich om de status in de groep nog eens goed vast te leggen. We kijken niet meer vreemd op van een hondengevechtje meer of minder. Maar, de rabies-vaccinatie is niet voor niets geweest - zo nu en dan duikt er een te wollige pup op waar we niet van af kunnen blijven.

- Waarom de douchekop in een aparte hoek in de badkamer hangen, als deze ook pal in het midden kan worden geplaatst? De Thai hebben er een handje van de douche zo te plaatsen dat er werkelijk geen droog stukje badkamer overblijft. Het is dan ook altijd een uitdaging je droge handdoek en kleren op een strategische plaats te leggen. Over de badkamer gesproken; het Zuiden heeft ons nog verwend met een normaal watercloset. Het Noorden was daarentegen even wennen: een emmer water als doorspoelmechanisme or worse, een gat in de grond. Toiletpapier is een luxe en ik heb mij laten vertellen dat veel Thai hun handen gebruiken. Ew!

- De 7 Eleven is een waar begrip in Thailand en heeft ondertussen zo'n 6800 locaties. Deze winkel is - voor zover ik weet - altijd open en is een mix tussen AH To Go, Kruidvat en de Hema. Naast shampoos, Oreo's en frisdrank zijn wij hier regelmatig geweest om de ijs- en ijskoude airco. Drie rondjes in de 7 Eleven en we konden de tropische temperaturen weer trotseren.

- Naast de gebruikelijke producten heeft de 7 Eleven een schap vol ''whitening'' producten. Het vinden van normale zonnebrandcreme was een crime en Merel wees me erop dat mijn zojuist gekocht douchegel Clarifying blijkt te zijn. Naast producten die beloven je 'Snowwhite' te maken zijn ze ook dol op 'Babyface' zeepjes en cremes. Het wordt ons meteen duidelijk waarom de Thai zo dol op ons waren op de Full Moon Party.

- Naast de achteruitgang in ons toiletcomfort hebben we ook moeten wennen aan de bedden. Of eigenlijk, de planken. Een local vertelt ons dat de Thai nooit meer nodig hebben gehad dan een plank om op te slapen. Ik ben niet verrast want ik zie Thai werkelijk overal en op elk moment van de dag een dutje doen. Of dit nu op een stoel is, leunend tegen de muur of in een greppel. Zo nu en dan treffen we een bed met - iets te duidelijk aanwezige - spiralen; wat een luxe!

- De televisie lijkt overal aan te staan. Zelfs op treinstations (voor zover deze aanwezig zijn) hangen televisies met schreeuwerige soaps aan. Bij het bestellen van een fruitshake kijkt de verkoopster eerst een woeste scene af voor ze me uberhaupt te woord staat. De rest van onze reis valt het ons op hoe vaak de televisie aanstaat en hoe kinderlijk de programma's eruit zien. In een guesthouse vraag ik me af waarom de eigenaar een kinderzender aan heeft staan. Een soort mix van Power Rangers, gillende Thai en buitenaardse geluiden. Natuurlijk blijkt dit een populaire show voor volwassenen te zijn en ik vraag me af hoe de kindershows er dan in vredesnaam uit moeten zien. Om het beeld even af te maken: de gemeenschappelijke ruimte van guesthouses is eveneens de woonkamer van de eigenaar. Meneer de eigenaar ligt op zijn buik op de grond te kijken naar zijn driftige televisieprogramma. Ondertussen loopt een van zijn kinderen over zijn rug heen en weer als zijnde een massage. Moeke de vrouw is met de was van de gasten bezig, roert zo nu en dan in een wokpan en schreeuwt iets in de richting van de buurvrouw. Vrij veel prikkels voor Roosje maar ik leer er steeds beter mee om te gaan! (Leerpunt nr. 1)

- Er staat met grote letters in mijn 'gekke Thai' lijst: alom inefficientie en totale chaos. Daaruit komt leerpunt nr. 2 voort: geduld leren hebben. Ook een vrij groot obstakel voor mij, maar ook dit gaat steeds beter! Een trein, bus of welk ander vervoersmiddel dan ook komt geheid meerdere uren te laat/ bestellingen in een restaurant komen nooit tegelijk - daar zit gemiddeld een kwartier tussen/ Tuk Tuk-bestuurders zullen al-tijd zeggen te weten waar je guesthouse zich bevindt - het overgrote deel van de tijd hebben ze geen flauw idee waar ze heen moeten / Special price for you! en later horen dat je kamergenoten toch zeker de helft minder hebben betaald. Geduld is een schone zaak.

- De koffie is slap. Als ik zeg dat koffie slap is, dan gaat het ongeveer richting een bakkie water. Eveneens waterig (en nagenoeg nergens te vinden!) is de wijn. Singha-bier is deze weken ons toeverlaat.

- Zoals onze medereigzigers het noemen: De Calculator Game! Overal waar geld mee gemoeid is komt een calculator tevoorschijn. Vaste prijzen bestaan niet en afdingen is het antwoord. Zo kan een horloge na wat heen-en-weer getyp op de calculator voor 1/3 van de beginprijs worden gekocht.

- De Red Bull in Thailand is HEFTIG. Na een halve Red Bull (met wodka, ik zal niet liegen) ben ik weer op vol vermorgen. Na een derde Red Bull verspringt mijn zichtveld, kost het me moeite scherp te stellen en vraag ik me af wat de Thai in godesnaam in hun Red Bull stoppen. Na een Google-sessie is de Thaise Red Bull 5 tot 15 keer zo sterk dan de Nederlandse versie. Go figure. Alles moet hier groter en sterker. Zo neemt een deel van de backpackers geen genoegen met een glas alcohol, maar moet er een bucket alcohol aan te pas komen. Chang (Roulette), het tweede grote biermerk, is een gok op zich: er is nergens vastgelegd of er 4% of 12% alcohol in je biertje zit. Een goed excuus om het bij een good ol' Mojito te houden.

- Het fruit in dit land is ZOET. Na het eten van onze eerste fruitsalade vroegen we de serveerster waarom ze het fruit in de siroop had gelegd. Er is geen dag voorbij gegaan zonder verse fruit juice, shake of salade. En dat voor een schamele 50 cent! Mango, banaan, ananas, meloen en papaya - het dure en waterige fruit in Nederland zal wennen zijn.

- In 4 weken Thailand hebben we een dozijn aan verschillende vervoersmiddelen gehad: welbekende Tuk Tuk's, motorbikes, scooters, taxi's en vee-style in de achterbak. We zijn nog net niet bovenop een bus gebonden.

- Streetfood! Goedkoop, vers en lekker. Vooral in Pai kwamen al onze avondmaaltijden van straatverkopers. Na je bestelling nodigt de kok je uit plaats te nemen achter zijn stalletje op een van de plastic krukjes. Kneuterig maar het schept een heel fijn sfeertje. Je burger, wrap of noodles worden voor je neus klaargemaakt en ondertussen heb je in gebrekkig engels een simpel gesprek met de verkoper.

- Please, take off shoes. Zodra je een huis, een guesthouse, een tempel of een restaurant binnengaat moeten je slippers uit. Deels respect maar voor het overgrote deel vinden de Thai het hygienischer. Hm, een stuk schoner in een huis waar de kakkerlakken vrijuit rondlopen en geen mens opkijkt van een mierennestje meer of minder in de keuken.

Tot slot blijken de Thai erg trots op hun koning (voor een film in de bioscoop begint moet het volkslied worden gezongen - inclusief truttig filmpje waarop de koning te zien is met al zijn honden), is Mango Sticky rice mijn nieuwe favoriete toetje en kan ik niet wennen aan het monotone gezang van de monniken elke ochtend.

Nu ik bijna 3 weken in Laos ben en terugkijk op onze 4 weken Thailand is het hier een stuk primitiever. Geen 7 Eleven voor alle dagelijkse producten en onze portie airco, elektriciteit dat om de haverklap uitvalt en elke ochtend is het een verrassing of er genoeg water is om mee te douchen. Mijn volgende blog meer over Laos - ik MOET jullie vertellen over de Kong Lor Cave waar we zo'n 400 km voor hebben moeten scooteren, de ziplines in de Bokeo Jungle en als kers op de taart: een 15 uur durende reis naar Don Det in een local bus (denk: een overvolle bus waar zelfs het gangpad vol passagiers zit, gerochel en gerookte kippen en vis op stok die zonder op of om kijken 10 centimer naast je worden opgegeten). Roos de flashpacker wordt een backpacker.

Liefs en kus lieve vrienden en familie!