Sawadie Kha

Goedemorgen Nederland!

Of eigenlijk, Sawadie Kha! Ik liep vanmorgen langs een internetcafe met airconditioning en koffie en besloot eens een poging te wagen. De update liet wat lang op zich wachten maar, surprise!, ik kon de afgelopen 2 weken weer eens niet stilzitten. Een orkaan aan indrukken en prikkels die even moesten bezinken.

De eerste paar dagen Bangkok zijn in geuren en kleuren vastgelegd door Merel (zie haar blog http://merelmossel.waarbenjij.nu/). Onze eerste kennismaking met de geuren van deze stad, de chaos op straat en de hostels vol planken die moeten dienen als matras. Kreupelen op straat die vragen om een aalmoes op de hoek van een hypermodern winkelcentrum met idem skybar. Het blijft een rare gewaarwording. Desalniettemin zijn we fan en kunnen na gisteravond ook een nachtrit op een motorbike toevoegen aan onze waslijst aan vervoersmiddelen.

Terug naar waar Merel is geeindigd; de eilanden Koh Phangan en Koh Tao. Na een sneak preview van Bangkok zijn we doorgevlogen naar Surat Thani. Vanuit deze kustplaats zijn wij via een ferry in Koh Phangan aangekomen. Ons ticket beloofde een high speed catamaran, ik noem het vee-vervoer. Onze backpacks werden met een noodgang op het voordek gegooid. De zee was onrustig en ik probeerde de horizon te ontdekken door de berg balancerende backpacks heen. Lastig, en het personeel dat rap kotszakjes begon uit te delen hielp bepaald niet mee. Na anderhalfuur choppy water was ik blij op een stevige pier te staan met Koh Phangan voor mijn neus. Stuk-ken groter dan gedacht en vol grove heuvels. (Mental note: een 2-dimensioneel Google Maps plaatje wil niet zeggen dat het eiland in een krap uurtje rond te lopen is).

In een mum van tijd vulde de pier zich met schreeuwende taxi chauffeurs. Onze backpacks werden op een dak van een taxibusje gegooid. Grappig, toen waren we nog in de veronderstelling dat onze tassen netjes met riemen vast werden gemaakt. Ook deze bleken later lekker losjes over het taxidak te schuiven. De taxi's op dit eiland zijn open busjes die over de heuvels scheuren alsof ze nooit anders hebben gedaan. Het is dan ook zaak je stevig vast te houden aan de spijlen en je vooral geen zorgen te maken over je losliggende bagage bovenop het dak.

Na een rit van 40 minuten en een verwaaide kop kwamen we aan bij J.B. Hut. Moeder de vrouw runde het hele resort met dochter- en zoonlief. Hier leerden wij eveneens onze schoenen uit te trekken bij het betreden van een restaurant en/of accomodatie (nu schoppen wij automatisch onze slippers bij elke voordeur uit). Moeke gaf ons een rekenvel en legde uit dat alles wat we bestelden of pakten genoteerd moest worden, en dat dit alles gebaseerd was op wederzijds vertrouwen. We zagen in het restaurant elk groepje reizigers met hun eigen administratie aan de gang - tof!

We hadden onze cheeseburger nog niet achter de kiezen of zoonlief pakten zonder gemor onze backpacks op - 1 op zijn rug en 1 voor zijn buik en liep fluitend de heuvel op richting onze hut. Meer en ik grappen nu vaker tegen elkaar waar zoonlief is gebleven als onze backpack ons te zwaar word. De hut had een uitzicht van goud, een hangmat op het balkon en airco. Verder lijken de Thai niets te weten van sfeerverlichting (lees; 1 grote TL bedoeling) en is de douche standaard gesitueerd in het midden van het toilet. Na wat research blijkt het thaise woord voor badkamer dan ook 'water room' en is een kleine overstroming na een douchebeurt meer dan normaal.

Diezelfde avond vond de beruchte Full Moon Party plaats. De baai van Haad Rin was afgeladen met zo'n 20.000 toeristen in felgekleurde FMP t-shirts en armen en benen vol neon-verf. Op het hele strand waren feesten gaanden, werd er vuurwerk afgestoken en had men zijn handen vol met buckets (ouders: dit zijn emmers, ja EMMERS vol slechte -zelfgebrouwen?- alcohol). Ook de Red Bull is hier in Thailand een stuk geconcentreerder. Het ene moment moest ik mijn laatste energie uit mijn kleine teen persen, het andere moment rende ik gillend de baai over. De zee zelf diende deze avond meerdere doeleinden: van toilet tot verfrissende duik. Een chaos-feest, een Lloret del Mar 2.0 in de mix met Jersey Shore. Stiekem precies zoals verwacht en met genoeg buckets achter de kiezen ook zeer vermakelijk.

Ik zie al scrollend dat ik iets samenvattender te werk moet gaan. Koh Phangan bleek uiteindelijk het eiland van de feestjes, zeldzaam goede restaurantjes en dure taxi's. We ontmoetten Barry en Rob de tweede dag in het restaurant van Moeke. Zij vertrekken die dag erna naar een resort aan zee, CoCo Garden, en vragen of wij meegaan. Gezien we meer tijd hadden doorgebracht in ons bed dan aan zee leek ons dit geen slecht plan. De dagen hierna waren vol strand, een ware jungle party, stoere brandweerverhalen van Barry en Rob en een geweldige zonsondergang vanaf bar Amstardam (Spelling blijft lastig voor die Thai - if you put, toilet broken). Die willekeurige ontmoetingen in dit land vind ik geweldig!

We drinken een laatste Mojito aan onze strandbar en pakken de ferry naar Koh Tao. Dit eiland is gevuld met duikscholen en ik meld me nietversmoedend aan voor een PADI-cursus bij Crystal Divers (met dit certificaat mag je 18 meter duiken in Open Water). De eerste dag maak ik kennis met mijn groepje en wordt ons een dag vol theorie voorgeschoteld. Dag 2 vindt al direct plaats in Open Water. De flippers aan mijn voeten schuren, de zuurstof tank op mijn rug is rete-zwaar en ik heb moeite met het blijven ademenen onder water. Die avond kom ik overstuur aan bij Merel die er een dagje strand met cocosmelk op heeft zitten. Gelukkig heb ik die avond niet opgegeven want na de volgende 4 duiken ben ik een stuk kalmer. Daarbij ontmoet ik op de boot, die ons elke ochtend naar een duikplek bracht, de Brabander Helmar. Nu konden we mooi samen klagen! De laatste duik was ontspannen - de visjes zwemmen langs me heen en het koraal is magisch. Ha, hier deed ik het dus voor! Die avond noem ik mijn dive instructor mijn held, en ook hij is blij dat ik na dag 2 niet de handdoek in de ring heb gegooid.

De laatste dag in Koh Tao meldden Merel en ik ons aan voor een snorkeltour. We stoppen op 4 verschillende snorkelplekken en zien een enorme hoeveelheid aan visjes. Links zwemmen de zebra-visjes rakelings langs ons en rechts zien we een school vissen zover we kunnen kijken. De zon piept door het water heen en bracht veel zicht. Eenmaal terug op de boot lagen we duttend van alle activiteit op het voordek. Niet super verstandig en we deden na een klein uur niet onder voor een stel kreeften. Als straf functioneerde mijn handdoek de rest van de dag als zon-boerka. Dat zal je leren!

Vanuit Koh Tao gaan we terug naar Bangkok als tussenstop richting Chiang Mai. Ons flashpacker bestaan gooien we overboord en pakken - zoals het een ware backpacker betaamt - de bus en de trein. Een goede timing voor deze Knijn om een voedselvergiftiging te krijgen. Het voelde als een hel om (kots)misselijk in de bus en trein te zitten. Ik moet er goed slecht uit hebben gezien toen een Duits stel mijn backpack overnam. Op moment van schrijven zit er weer een degelijk ontbijt in en hoop ik van harte dat het bij deze ene keer blijft. Fingers crossed!

Ondertussen is Merel naar een paar grote Shopping Malls op zoek naar de perfecte Nikes. Brabander Helmar is net aangekomen in Bangkok en we sluiten de laatste dag Bangkok af met een bezoekje aan de Grand Palace en een hapje in Chinatown. Ik heb het gevoel dat ik hier al maanden ben en heb moeite te geloven dat ik er krap 2 weken zit. Vanavond de nachttrein in naar Chiang Mai waar weer opnieuw honderden indrukken op me wachten.

Lieve vrienden, ik hou jullie op de hoogte! Lao jer gun,

Veel liefs XXX Roos