Vi va Vietnam

Goedemiddag Nederland!

De hele reis ontwijk ik vreemd uitziend voedsel. Geen vlees dat al een dag ligt te bakken in de zon, geen stinkende vis of verkleurde eieren. Bij het duurste restaurant op het eiland bestel ik zalm, et voila, een paar uur later hang ik boven de pot. Het is even wennen dat ik vanochtend niet snak naar een banana pancake en koffie, maar genoeg tijd om te typen over onze weken in Vietnam!

- We zitten in een vrij brak internetcafe op Gili Trawangan in Indo. Merel springt van haar stoel en ik zie een kakkerlak zo groot als mijn vuist. Na 4 maanden kakkerlakken raak ik er nog steeds niet gewend aan - wat een ranzige beesten! De eigenaresse doet minder zeikerig, pakt de kakkerlak op met een papiertje en trapt het beest al krakend kapot. -

Op 23 april zijn we vanaf Sihanoukville de sleeperbus ingestapt richting de grens van Cambodja en Vietnam. Twee Aziatische actiefilms en 20 rare videoclips verder begin ik langzaam in slaap te vallen. De chauf stuurt ondertussen met zijn bovenbenen, heeft een peuk in zijn linker- en een mobiele telefoon in zijn rechterhand. Rond 06.00 komen we aan bij de grens waar het hele paspoortmysterie zich opnieuw afspeelt. We zijn er behendig in geworden en geven ons paspoort volgepropt met dollars aan een mossig mannetje. Terug in de bus blijkt de airco uitgevallen en komt iedereen onder zijn broeiierige fleecedeken vandaan. Hallo Vietnam!

We beginnen in Ho Chi Minh (tot 1976 heette de stad Saigon). Dat we slaperig zijn blijkt uit een taxi chauffeur die ons voor 10 dollar (de hoofdprijs in Azie) een paar meter verderop laat uitstappen omdat daar ons guesthouse al blijkt te zijn. Ontwetende westerlingen die we zijn. Onze vooroordelen over Vietnamezen worden direct bevestigd. Diezelfde avond ploffen we in een bioscoopstoel tot er een delegatie werknemers ons terugfluit en ons meld dat de film in het Vietnamees is. We zijn duidelijk toe aan een goede nachtrust.

In Ho Chi Minh City maken we er een weektaak van alle skybarren af te gaan. Uiteraard wel nadat we hebben uitgezocht waar en hoe laat de happy hours zijn - eens een flashpacker...Het uitzicht over Saigon is prachtig als het donker begint te worden en alle lichten aangaan. In mijn agenda staat '17.00-19.00 Happy Hour Sheraton. Na een fish&chips naar binnen te hebben geschrokt liggen we om 21.30 uitgeteld op bed'.

De volgende dag springen we achterop een horde scooters en krijgen een tour door de stad. Ik ga het missen om achterop scooters te zitten! Zon op je bol, wind door je haar; even die brons pakken. We zien de basiliek van Notre-Dame (dat krijg je als de Fransen de regio koloniseren), het herenigingspaleis, het stadhuis en de chinese tempel Chua Ba Thien Hau. Hier staat een grote pot met as waar men dingen kan verbranden om aan de overledenen te sturen. Onze gids vertelt dat hier zelfs papieren iphones worden verbrand, want dat kan nog wel eens van pas komen in het hiernamaals.

De dag sluiten we af bij een poolparty van het New World hotel. Wat begon met fijne deuntjes en ronddobberen op een opblaaskrokodil eindigde met de halve homogemeenschap van Saigon en een dozijn Aziatische hoertjes voor de oude snoeperds.

De dag erop zoeken we iets veiliger terrein op en gaan naar waterpark Dam Sen. Veiliger zeg ik? We blijken het enige meisje in bikini, en de enige blanke in de wijde omgeving. De locals dragen lange broeken en lange mouwen. Ze willen kosten wat het kost een blanke huid behouden, maar ik vang ook op dat een bikini niet erg passelijk is en vooral de meisjes zich te bekeken zouden voelen. Bij binnenkomst worden we begeleid naar het 'foreigners tanning deck'. We trekken ons er niets van aan, pakken een gele opblaasboot en glijden al gierend elke glijbaan drie keer op rij af. We bestellen een patatje en zijn als kleine kindjes zo blij.

Onze laatste dagen in HCMC gaan we naar de Cu Chi tunnels. Dit tunnelcomplex, bestaande uit verschillende niveaus, strekt zich uit onder het gehele land en is een toevluchtsoord voor de communistische rebellen uit het zuiden. Het complex zit vol valkuilen en boobytraps waarvan onze gids een paar gruwelijke voorbeelden geeft (hier wordt de romp gespiest en hier het hoofd. Goodie!). We mogen zelf proberen 100 meter in de tunnels te lopen met om de 20 meter een uitgang. Ik sta te trappelen want ik loop die 100 meter wel even! Mind you, de tunnels zijn zo smal dat ik er gebogen en schuin doorheen moest lopen. Ik bleek wederom iets te enthousiast en kwam na de eerste 20 meter al zwetend boven. Wat een claustrofobische en snikhete bedoeling! En dan te bedenken dat de vietcong hier jaren heeft doorgebracht, heeft gewoond en geslapen! De gids vergelijkt Vietnamezen met chili pepers - klein maar erg sterk.
We eindigen de tour in het War Remnants Museum. Eerder hoorde ik dat het museum vrij expliciet kan zijn, en een te eenzijdig beeld zou laten zien van de Vietnamoorlog; anti-amerika propaganda. Het museum begon soft met posters vol duiven en vrede op aarde. De volgende verdiepingen waren vrij gruwelijk en in-your-face. De Amerikanen hebben het giftige middel Agent Orange over grote delen van Vietnam gespoten. Een ontbladeringsmiddel dat veel ziektes tot gevolg heeft gehad - en de fotos (en zelfs een embryo op sterk water) laten niet veel te wensen over.

Tijd voor simpel vermaak! Na onze laatste nacht HCMC ('slapen zonder airco is niet leuk') vertrekken we in de bus naar Mui Ne. We huren een quad en scheuren de witte zandduinen door. Als onze motor uitvalt (er hingen al zoveel losse elektriciteitdraden uit de kap) verruilen we onze quad voor een slee. Naar onze mening zijn er teveel Russen in Mui Ne en we pakken de bus naar de Dalat. Een bergplaatsje waar we voor het eerst weer een lange broek aan moeten! Kou! Wat heb ik gesnakt naar een dagje koelte!

Niet voor lang want we vertrekken achterop 2 motorbikes voor een driedaagse easyrider tour. James en Terry (namen waarvan ze denken dat we ze wel uit kunnen spreken) zijn onze drivers. Doordat onze backpack achterop de motor is geknoopt kunnen we rustig achterover leunen en genieten van de Ho chi Minh Trail. Het gebergte, het groen en de grootsheid is eindeloos. We stoppen bij verschillende plantages (zijde, koffie - wezelpoepkoffie! en nog verdomde lekker ook -, rubber, peper, mushrooms en cacoa). We zwemmen onder een idyllische waterval - droomvlucht style- en er wordt door elk kindje naar ons gezwaaid (mag ik er alsjeblieft eentje meenemen?) Op de lokale markt worden de dieren voor ons neus geslacht en peuzelt de kraamhoudster de organen op. Jummie! We houden het veilig bij een geschilde mango. We lunchen bij de meest brakke lokale tentjes. Ik ben spontaan vegetarier als de stukken vlees zie. Wat eten betreft ben ik een enorme aansteller. We zitten op plastic tuinstoelen aan een brakke tafel, de hond piest tegen elke willekeurige tafelpoot en we zijn omringd met potten met slangen en schaap op sterk water. Ik heb moeite met het eten van mijn ei en tofu en bestel een tree coca cola (want dat kent Roos WEL).

We komen aan in Hoi An - een sfeervol dorpje vol lampionnen en bekend om zijn naaiatelliers. Ik kan het niet laten en geef mijn bestelling door. Twee passessies later ben ik in het bezit van een jurkje en broekje van zwart zijden. Handmade en een herinnering aan Hoi An. Ik zie in mijn agenda vooral 'en we eindigen weer bij de Why Not Bar' staan. Een bar vol backpackers waar voor een kleine 4 euro onbeperkt kan worden gedronken. De eigenaar van ons guesthouse is een overbezorgde papa en blijft continu wachten tot we weer thuis komen. So much for a homestay.

We pakken het vliegtuig naar onze laatste halte, Hanoi, de hoofdstad van Vietnam. De 11e ben ik jarig en beginnen we met een pedi- en manicure, proosten bij rooftapbar Cielo 13 en volgen de horde backpackers naar de Lightouse; een oud warenhuis omgebouwd tot club. Ranzige drankjes en WC's zonder deur maar desondanks een goede locatie om mijn nieuwe levenjaars in te luiden. Verder zie ik vooral de volgende krabbels in mijn agenda staan: 'tuttelen in de stad', 'op zoek naar make-up remover', 'AIRCO WEER KAPOT- 50% van de kamerprijs af!', 'lunch voor zover we die opkregen', 'lekker die mango mojito' en 'vandaag is mijn 4e paar slippers kapot gegaan'. Onze laatste dag in Hoi An nemen we stiekem een duik in het zwembad van een 5 sterren hotel. We worden gesnapt en moeten een flinke som geld betalen. Meneer de businessman hoort ons en vertelt de medewerker dat we vrienden van hem zijn en zeker niet hoeven te betalen. Onze held!

Voor we naar Singapore en Bali vliegen vertrekken we op een cruise naar Ha Long Bay - in het Noorden van Vietnam tegen de grens van China. In deze baai liggen duizenden kalkstenen eilanden waar we met de boot doorheen voeren. Meerdere eilanden zijn hol en zitten vol stalagmieten. Met een groep van 10 Engelsen gaan we kayaken, koken op de boot en hebben bronssessies op het dek. Een mooie afsluiter van Vietnam!

Nu moet ik toch even met mijn kop in de zon en ga ik toepasselijk 'The Beach' lezen. Volgende week een laatste update over Singapore en Indonesie; en eveneens onze terugvlucht...

Tot snel!

X Roos