La La Laos

Joehoe! Even een klein teken van leven. Vanochtend zijn we aangekomen in Hoi An (Vietnam). Gisteravond zijn we in Nha Trang opgepikt door een sleeperbus die ons in 13 uur naar plaats van bestemming heeft gebracht. Sleeperbus zeg ik, maar slapen is bijna onmogelijk. De stoelen zijn dan wel horizontaal gepositioneerd, de snurkende en volop gedroogde vis etende Vietnamezen maken een dutje doen onmogelijk. Bovendien hangt de bus vol televisieschermen waar schaamteloze Aziatische videoclips op worden afgespeeld. De Aziatische videoclips kenmerken zich door veel drama en liefdesverdriet. Elke clip begint met een romantische picknick in de hei en eindigt met op de grond gesmeten foto's en aanstellerige blikken uit het raam. Dit wordt afgewisseld met covers van jaren negentig hitjes met 0900 meisjes in de hoofdrol. Tot slot rookt de chauffeur als een ketter door (Ah joh, waarom beide handen aan het stuur houden? De weg zit alleen maar vol onvoorziene gaten. Niks aan het handje.), en spreekt geen woord engels als we hem vragen om een broodnodige plaspauze.

Then again, ik mag niet zeuren. We zijn veilig aangekomen en de eigenaar van ons guesthouse bleek al een klein uur op ons te wachten met zijn 'Ms. Knijnenburg' in zijn hand. Eerst een kleine terugblik, 12 maart om precies te zijn, naar Laos.

We zijn Laos in het Noorden begonnen, in het grensplaatsje Huay Xai. Hier is doorgaans geen fluit te beleven, ware het niet dat zich hier de Gibbon Experience bevind. Onder begeleiding van twee Laotiaanse jongens 'ziplinen' (opa: denk aan een kabelbaan, maar dan zijn het kabels van een kilometer lang) we door de Bokeo Jungle. De kabels bevinden zich honderden meters boven de jungle en door ons gegil tijdens het ziplinen blijven de daadwerkelijke Gibbons op veilige afstand. Om de Tarzan ambiance af te maken verblijven we in een Tree House middenin de jungle. De douche, op de eerste verdieping van de hut, heeft geen muren. Ik kan me bijna geen betere douche-ervaring voorstellen dan eentje tussen de boomtoppen in de jungle (minus het feit dat de douche steenkoud was en er kans was op een bezoekje van een boomrat). Voor de lezers die een reis naar Laos in het verschiet hebben - Gibbon Experience! Doendoendoen.

Met de slowboat zijn we van Huay Xay naar Luang Prabang gevaren. Denk hierbij niet aan een speedboat of een luxe cruiseschip. Denk hierbij aan een langwerpige houten boot met gaten op plekken die de kans op zinken aanzienlijk vergroten, en een gat in de boot voor eventuele behoeftes. De tocht naar Luang Prabang duurt 2 dagen en zou een crime zijn als de boot niet vol backpackers zou zitten en er geen kratten vol bier zouden zijn. Twee dagen lang hebben we kaartspelletjes gedaan, veel mensen ontmoet en het keukentje (omringd door wekpotten met onbekende donkere goedjes - organen bleek later) omgebouwd tot barretje waar we menig spelletje 'Wie ben ik' hebben gespeeld.

De stad Luang Prabang is in 1995 toegevoegd aan de werelderfgoedlijst van UNESCO. Op ons gehuurde fietsje verkennen we de vele tempels, zien veel terug van de Franse invloeden en wachten op zonsondergang op de boulevard. Op de avondmarkt kunnen we ons bord onbeperkt vullen voor 10.000 kip (ongeveer 1 euro). Het omaatje achter de kraam heeft hoogstwaarschijnlijk de hele ochtend, al dan niet dag, staan koken en haar kraam staat vol potten en pannen met groente, vlees, pasta's, gebakken banaan en watermeloen.

's Avonds blijkt al snel dat ook hier een avondklok is en alle barretjes ons er rond half 12 uitkicken. De Tuk Tuks staan in rijen opgesteld en schreeuwen 'bowling! bowling!'. Al snel blijkt dat de backpackers zich niets aantrekken van de avondklok en doodleuk verder gaan op de bowlingbaan. Wij stelden ons er nog een avondje discobowlen bij voor maar werden afgezet bij een grote hal vol TL-licht en Laotiaanse muziek. De banen stonden vol westerlingen die - na iets teveel zelfgebrouwen alcohol - op elkaars banen gingen bowlen of elkaar gebruikt als bowlingbal. Hysterisch, maar bere gezellig.

(Ondertussen heeft het internetcafe zich gevuld met zo'n 30 Vietnamese jongetjes die World of Warcraft aan het spelen zijn en uitgelaten op hun toetsenbord aan het rammen zijn. Mijn buurman steekt ondertussen de ene sigaret met de andere aan en heeft 'slechts' 3 Red Bull achter de kiezen).

Op de slowboat hebben we een leuk stel mensen leren kennen die ons na Luang Prabang meenemen naar een onberoerd stukje Laos. Even geen toeristen en een kijkje in het dagelijkse leven van de bevolking. Vier uur in een minivan en 2 uur in een longtail-boot brengen ons naar Muang Ngoi Neua. Hier worden de straten bevolkt door kippen, kalkoen, honden en zo nu en dan een local. Op de stranden is een man zijn boot aan het schuren, spelen de jonge monniken met ballen van zand en is een bikini uit den boze. Er wordt ons vertelt dat Westerlingen een voorbeeld zijn voor de lokale bevolking en zij liever niet hebben dat wij in 'provocerende' kleding rondlopen. Ik ben blij dat dit dorpje nog zo authentiek is gebleven en ik sporadisch een westerling zie lopen.

Ik zie in mijn agenda met grote letters 'MALARIAPILLEN ZIJN KUT' staan. Na 7 dagen malariapillen te hebben geslikt in Laos begin ik me ziek te voelen. Op elke stoel die ik zie moet even worden gezeten, en elke tafel die ik zie gebruik ik voor een spontaan middagdutje. De lusteloos- en misselijkheid wordt me teveel en ik besluit te kappen met die rotzooi. Momenteel sleep ik familypacks muggenspray mee en is geen enkele mosquito veilig.

Onze Zen-modus wordt bruut verstuurd als we na zo'n 12 uur in -verrasing- een minivan zijn aangekomen in Vang Vieng. Een plaatsje dat bekend staat om 'tuben' (ronddobberen in een grote opgeblazen plastic band). Google vooral niet op Tuben en Vang Vieng want de combinatie van alcohol en ronddobberen in een stroming is niet altijd positief afgelopen.
Met de Nederlandse kolonie huren we een aantal tubes en dobberen er op los. De barren langs de kant van de rivier gooien touwen uit om je zowel de stroming uit te helpen als een biertje in je handen te duwen. De vierde bar die we worden binnengehengeld blijkt voor de meeste ook de laatste stop die ze nog aankunnen. Ik zeg bar; ik bedoel hiermee een gespannen plastic zeil, plastic krukjes, een geimproviseerd barretje en een overdaad aan zelfgebrouwen alcohol.

Ik besloot de dag hierna iets rustiger door te brengen en heb een Hot Air Balloon geboekt. Vang Vieng bleek van bovenaf, met een ondergaand zonnetje een stuk mooier en serener dan vanuit een opgeblazen zwemband.

Via Vientiane, de hoofdstad van Laos, zijn we naar Takhek gereden. No shit, wederom in een minivan! Onze plaspauze bestond uit een aantal gaten in de grond en een erg smakelijk restaurant: of we gefrituurd kuiken wilde, varkensdarmen of een knapperige kippensnavel. We zagen verderop een rol Oreo's liggen en een bus Pringles en de keuze was snel gemaakt. Een schamele 12 uur verder waren we in Takhek waar we bij mr. KingKong scootersd hebben gehuurd. We lazen goede verhalen over de 'Kong Lo Cave' en waren wel weer toe aan een tour op de scooter. De tocht duurde 2 dagen (niks lullig tempo, gewoon die 80 km/h aanhouden) maar dat was de grot meer dan waard. In een klein bootje vaarden we de 7 km lange grot door. Mr Sing schepte ondertussen met een lege frituurolie verpakking de boot leeg (een boot zonder mankement is zeldzaam). Met een hoofdlampje konden we de inmense grot doorschijnen en ik voelde me stiekem een beetje Skywalker. May the force be with you.

Onze 3 weken Laos eindigen in Don Det, 4000 Islands. Een eiland dat ongeveer is overgenomen door de backpackers en waar velen ook blijven hangen om te werken in een van de barren (loon in de vorm van eten, onderdak en een zak wiet). Het strand is deels gevuld met zonliefhebbers, en deels met een paar verdwaalde buffels. Mr Mo maakt de lekkerste shakes en doop ik om tot mijn vaste ontbijtstek. Overdag is de gevoelstemperatuur zo'n 50 graden en bevind ik me voor het overgrote deel in het water of in een tube. De laatste dag was de stroming zo erg dat een boot ons heeft op moeten pikken omdat het ons niet lukte ook maar een meter richting strand te zwemmen. Don Det zelf heeft pas sinds kort langer dan een paar uur elektriciteit. Elke ochtend is het shampoo-roulette; ben je net ingezeept - is er geen water meer. Ook de elektriciteit valt te pas en te onpas uit. Zo heb ik ooit 's avonds zonder licht en in een tropische regenbui mijn kamer terug moeten vinden. Dat was mij net even iets te avontuurlijk.

Al met al was Laos, vooral na Thailand, een stuk avontuurlijker en verrassend mooi. Zwemmen in de Mekong met waterbuffels, een rood/roze zonsondergang (ik wil niet geloven dat deze kleuren door vervuiling komt) vanuit je tube, een scootertocht door de natuur waar je benzine haalt uit oude drankflessen en overnachten met een eindeloos uitzicht over de jungle.

Ik ga jullie snel vertellen over Cambodja, maar nu gaan Merel en ik eerst op zoek naar een hapje eten. Het is ondertussen 21.00 en de straten hier in Hoi An vullen zich langzaam met sfeervolle lampionnen.

Tot snel lieve vrienden en familie!

Kus, Roos