Life is not all beer and skittles

Hoog tijd voor een update van het front. En waar anders dan vanuit het oergezellige Huay Xai! Er gebeurt hier werkelijk geen malle moer. Het vinden van een werkende internetverbinding was een dagtaak en na het bestellen van een kop koffie bleken de bonen nog te moeten worden geplukt. Na alle hysterie en overload aan toeristen in Thailand kan het mij hier gek genoeg niet sloom genoeg gaan. Voor de volledigheid; wij zitten hier niet voor innerlijke rust en ander Zijn-vormt-de-weg-naar-Doen geleuter. Wij zijn hier enkel voor de populaire Gibbon Experience - een netwerk aan ziplinen door de Bokeo jungle en bovendien zelfs een kleine kans op het daadwerkelijk zien van een aap. Dat is nog eens een leuke bijkomstigheid!

Rewind - terug naar Bangkok waar een geairco'de shoppingmall de beste plek bleek om bij te komen van mijn voedselvergiftiging (go figure). Die paar dagen vertrouwde ik enkel en alleen op Westers voedsel -Happy Meals- en Coca Cola. Ik ben dan ook best een beetje trots dat ik een tourtje China Town met zijn shark fins, bird nests en spartelende Bubba Gumps heb overleefd.

Na 2 dagen Bangkok en een smog-snoet treinden we naar Chiang Mai in het Noorden van Thailand. Nog steeds een stad maar een stuk overzichtelijker door een omringde stadsmuur en de mogelijkheid tot fietsen zonder gevaar voor eigen leven. Onze hostel-moeke Kikie bombardeerde ons bij binnenkomst direct met alle mogelijke actviteiten in en om de stad (Rose, Rose, I have special price foryou!) . Zo gezegd - de dagen erop speelden we met baby-tijgers en hebben olifanten gewassen in het Nature Elephant Park. Trouwens de enige opvang waarbij het echt om het welzijn van de olifant draait, zonder lullig gekleurd bakje vol Amerikanen op zijn rug. Voor een iets uitgebreidere beschrijving, want die verdient deze bijzondere dag: http://merelmossel.waarbenjij.nu/

Aangezien dit nog niet genoeg thrill voor ons was besloten we ditmaal geen bus of trein te pakken naar onze volgende bestemming, maar de scooter. Best een nerveuze bedoeling omdat we beiden nog nooit eerder (succesvol) op een bromfiets hebben gezeten. De mannen van de verhuur lieten ons express klooien (lees: wij kregen de scooter niet eens van de standaard af, laat staan dat we de motor aankregen) en lachten ons openlijk uit. Verhit duwden we de scooter naar een nabij plein om te oefenen.

Na 3 succesvolle rondjes zagen we de lol er van in en zijn in een middag van Chiang Mai naar Pai gereden. Let wel - dit stuk heeft 762 bochten! Wederom een trots momentje voor de scooter-rookies. Kleine kanttekening: jazeker, wij meisjes hebben een verkeerde afslag genomen en het kostte ons minstens 2 uur om weer back on track te komen. In deze 2 uur hield de geasfalteerde weg na een kwartier al op en begon een modderig en geulig weggetje. Waarom er geen lampje is gaan branden is mij ook een raadsel. Opgeven blijft een kunst, zullen we maar zeggen.

Rond schemering zijn we aangekomen in Pai. Wat een fijn dorp! Binnen no time ontstaat er een ons-kent-ons sfeertje. Overdag doet iedereen zich tegoed aan een massage en dwingt de temperatuur (mid-40) je naar een zwembad of een scooter-tocht naar een verfrissende waterval. 's Avonds haalt menig reiziger zijn eten op de Walking Street: thais eten, burgers, sushi, gepofte aardappel of Indiaans. Laat ik het zo zeggen, vanavond loop ik een paar rondjes extra met mijn backpack op.

Ook in Pai weer een toffe bups aan mensen leren kennen. We verbleven bij Family Hut - van buiten schattige bamboo hutjes, eenmaal binnen een veredelde tent met een handjevol gekko's als welkomscomite. De eigenaar bleef opvallend relaxed en bleek onze achtertuin te gebruiken voor wat schemerige bijverdiensten.

Onze linkerburen kwamen uit Israel, onze rechterburen uit Duitsland en de overburen uit Chili. Tof om met zoveel verschillende mensen en nationaliteiten te kletsen. Zo vertelden e jongens uit Israel over hun (onvrijwillige) jaren in het leger, als 18-jarige jochies. Maar ook over zomers vol 'Matkot' ('strand tennis')-wedstrijden op het strand van Tel Aviv. De afgestudeerde Chilenen kampen ook met de recessie en vertrekken, precies zoals wij, en masse naar Zuid-Oost Azie. Ik wil niet zeggen dat ik bekrompen ben maar het valt me op hoeveel we eigenlijk gemeen hebben.

Ondertussen gaat het schemeren, ik tel 4 gekko's rondom mijn computerscherm en de vliegen zijn vervelend veel aanwezig. Merel en ik hebben vanavond een kamer geboekt met een MATRAS! Geen plank en geen uitstekende veren. Ware luxe. Luxe die we kunnen gebruiken na een nacht in een hostel met vuilniszakken als raam, vlekkerig beddengoed en gelokaliseerd naast een Thaise karaokebar. De karaokebar is slechts het begin van mijn waslijst aan gekke Thaise eigenschappen en opvallendheden- daarover later meer!

Sok dii lieve vrienden en familie!

- Roos